Cando alá por
Xaneiro de 2011 nun curso nacía este blog, cumpríase un dos meus soños. Poder
falar alegremente de deportes nunha páxina para expresar as miñas opinións e
que os meus amigos, colegas, coñecidos, ex compañeiros , puideran leelas alá onde estiveran e cando puideran e crear un debate, coma os que tiñamos cando
nos atopabamos, nun bar, na Facultade ou onde fora. Con algunha que outra falta
de ortografía pero o galego de agora é moi difícil, e en muxián non deixan escribir,
ademais un estudou Economía non periodismo.
Pretendía facer
fincapé no Real Madrid, xa fora basket ou fútbol, pero non únicamente e
buscando, siareiros con sentido crítico, indepentemente dos seus cores ou
preferencias, a min o que me gusta é a polémica, iso si con educación. Non
sabedes o feliz que me fai cando recibo algún “juasap”, correo, ou comentario
no Face sobre as publicacións, xa que para iso se fan.
Nos últimos anos
foi o blog e o seu Face foi o vinculo invisible cun bo amigo , posiblemente o máis fiel, valioso e clásico seguidor do blog. Gústame pensar que lle daba forzas e
o distraía nos malos momentos que pasou nos últimos tempos, o blog e o Comunio,
como non ( co Comunio é difícil de
competir ).
Con esa ilusión
escribía e con esa ilusión vou seguir escribindo, xa que alá onde estea a bo
seguro que terá un minuto para pasarse por aquí. Seguirá disfrutando do noso
querido Modric ou do Chapú tan loitador e “corajudo” coma el.
A bo seguro que
non é o mellor lugar, nin foron as mellores palabras pero neste momento son as
que me saen e necesitaba dicilas antes
de escribir un novo artículo.
Para sempre uno
di noi.
No hay comentarios:
Publicar un comentario