O Moucho. Rosalía de Castro.

Eu ben vin estar o moucho

enriba daquel penedo

¡ Non che teño medo, moucho,

moucho, non che teño medo!

Unha noite, noite negra

como os pesares que eu teño,

noite filla das sombrisas

alas que estenden os medos;

hora en que cantan os galos,

hora en que xemen os ventos;

en que as meigas bailan, bailan,

xuntas co demo pirmeiro,

arrincando verdes robres,

portas e tellas fendendo,

todas de branco vestidas,

tendido-los brancos pelos

contra quen os cans oubean

agoirando triste enterro;

cando relumbrar se miran

antre os toxales espesos,

cal encendidas candeas

ollos de lobo famento;

e os ramallaxes dos montes

antre sí murmuxan quedos,

e as follas secas que espallan

os aires da noite inquietos,

en remuíños se xuntan

con longo estremecemento,

indo camiño da igrexa,

soia cos meus pensamentos,

cabo da fonte da Virxe,

pretiño do cimeterio,

dempóis de sentir un sopro

que me deixóu sin alento,

eu ben vin estar o moucho

enriba daquel penedo.

Arrepuiñadas todas

as carnes se me puñeron,

e os cabelos no curuto

fóronse erguendo direitos;

gotas de sudor corrían

a fío polo meu peito,

e trembaba como tremban

as augas cando fai vento,

na pía da fonte nova,

que sempre está revertendo.

Aquel moucho alí ficando,

cal si fose o mesmo demo,

fito a fito me miraba

cos seus ollos rapiñeiros,

que coidéi que me roubaban

non máis que de lonxe velos.

De lume me paresían

e que me queimaron penso;

penso que eran tizós roxos

da fogueira dos infernos,

que polas niñas me entraron

hastra o corazón dereitos.

En el remorsos había

de amoriños pecadentos...

¡Ai, que ten deses amores,

non pode achar bon sosiego!

Chovía si Dios ten augua,

ventaba en todo-los ventos,

e ensarrapicada toda

a camiñar non me atrevo;

que o moucho, fita que fita,

me aspera naquel penedo;

mais acordéime da Virxe

que sempre conmigo levo;

résolle un Ave-María,

e cobrando novo alento,

como os páxaros do mare,

nadando paso o regueiro,

corro a enriba do valado,

brinco en baixo do portelo,

e dende alí berro estonces

con cantas forzas eu teño:

¡Non che teño medo, moucho;

moucho, non che teño medo!